Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Οι θησαυροί μου


Πόσους θησαυρούς χωράει ένα κουτί από παπούτσια? Εντελώς τυχαία ανακάλυψα ότι χωράει αμέτρητους! Κάτι έψαχνα στα κάτω ράφια της βιβλιοθήκης μου και ξαφνικά είδα ένα κουτί, πολύ άχαρο. Στο καπάκι έγραφε με άτσαλα κεφαλαία γράμματα "ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ". Παίζει να μην είχε ανοιχτεί από την μετακόμισή μας πριν από 4-5 χρόνια. Σήκωσα το καπάκι αργά. Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν προσπαθούσα να μαντέψω κατά κάποιον τρόπο τι θα βρω μέσα, σαν να έπαιζα παιχνίδι με τον εαυτό μου. Όμως ότι και να είχα στο μυαλό μου, σίγουρα αυτά που βρήκα μέσα ήταν απείρως περισσότερα. Το κουτί περιείχε περίπου 6 χρόνια της ζωής μου! Όλη την εφηβεία μου ουσιαστικά! Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τα δύο παλιά μου ημερολόγια. Οι κλειδαριές ακόμα δούλευαν όμως τα κλειδιά λείπανε. Θυμήθηκα το παλιό κόλπο που χρησιμοποιούσα για να ανοίγω το ημερολόγιο της μικρής αδερφής μου. Αναζήτησα ένα τσιμπιδάκι για τα μαλλιά και ύστερα από λίγο σκάλισμα κατάφερα να ανοίξω και τις δύο! Θρίαμβος! Άρχισα να διαβάζω το πρώτο και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν το θυμόμουν ότι ήμουν τόσο θλιμμένο παιδί, μάλλον κανένας δεν με θυμόταν έτσι. Αλλά ακόμα και στην θλίψη μου πάντα ήμουν αισιόδοξη. Συνέχισα να διαβάζω και εικόνες περνούσαν μπροστά στα μάτια μου. Σχολικές τάξεις, εκδρομές, βόλτες, και οι τρεις μεγάλοι έρωτες του λυκείου. Τι έγινε, πως και πότε. Ονόματα, διάλογοι, σκέψεις... Όλα εκεί... Γραμμένα με προσοχή και λεπτομέρειες.

Πιο κάτω κάτι καρώ τετράδια από το γυμνάσιο ακόμα. Ανοίγω και μένω άφωνη. Είχα ξεχάσει ότι στα μαθήματα αντί να παρακολουθώ έγραφα ιστορίες και ποιήματα! Ιστορίες όμορφες, με μάγια και έρωτες. Ήμουν ονειροπόλα πολύ τελικά! Και να φανταστείς πάντα πίστευα πως πατάω γερά στη γη!

Βρήκα και μια κονκάρδα που είχα σουφρώσει από την παρέλαση που κάναμε δεν θυμάμαι σε ποια τάξη ακριβώς. 1ο Ε. Λ. Πολίχνης λέει επάνω.

Πιο κάτω 2 φωτογραφίες του Χρήστου. Μεγάααααλος έρως! Δυο χρόνια με ταλαιπώρησε χωρίς αποτέλεσμα! Τι ανώνυμα ραβασάκια, τι καρτούλες και αφιερώσεις αλλά τίποτα! Ανένδοτος! Δεν πειράζει, ακόμα και έτσι ήταν πολύ όμορφο. Ίσως η όλη ομορφιά να ήταν στην προσπάθεια κατάκτησης. Άλλωστε έχει σημασία το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Ακόμα πιο κάτω ένας λιλά φάκελος που μέσα περιέχει όλα τα γράμματα και τις καρτουλες από το Αστεράκι μου. Τα πάντα κρατημένα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα σημειώματα. Όλα εκεί μέσα μαζί με κάτι εισιτήρια ΚΤΕΛ προς Καλλιθέα από διακοπές που είχαμε πάει το 2003 και ένα φυλλάδιο με τα δρομολόγια.

Σκόρπια βραχιολάκια από κλωστές. Δείγμα από την κολόνια που φορούσε το παιδί που ήταν η πρώτη μου σχέση. Μερικές πέτρες και κοχύλια που ούτε θυμάμαι που τα μάζεψα. Εισιτήρια από κινηματογράφο και από διάφορες εκδρομές που είχα πάει, τις μισές κρυφά από τους γονείς μου. Τετράδια ολόκληρα όπου έγραφα τα μηνύματα που μου έστελνε ο δεύτερος μου έρωτας. Αυτοκόλλητα και ψεύτικα tattoo.Χαρτιά με διάφορα κείμενα που είχα προσπαθήσει να γράψω κατά καιρούς, άλλα τελειωμένα και άλλα όχι. Ένα μικροσκοπικό μπουκαλάκι με άμμο που είχα σκοπό να το κάνω κρεμαστό αλλά πάντα ανέβαλα...Πρώτη σπασμένη χορδή από την κιθάρα μου.

Σχεδόν στον πάτο βρήκα και μια σελίδα με ένα κείμενο γραμμένο με μολύβι. Θυμάμαι ότι το είχα γράψει στο καράβι για Μυτιλήνη, όσο περίμενα να φτάσω στο λιμάνι. Θυμάμαι ακόμα ότι ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να γράψω αλλά δεν είχα χαρτί. Έψαξα στην θήκη της κιθάρας μου και τράβηξα από το ντοσιέ με τις συγχορδίες μια σελίδα στην οποία αποτυπώθηκε μόνο ο τίτλος του τραγουδιού χωρίς να φαίνονται οι στίχοι. Kithara.vu - Ο μαύρος γάτος. Σελ 3 από 3. 19.07.04
Διάβασα το κείμενο δυο φορές... Σαν ένα μικρό ημερολογιάκι :) Από τότε φαινόταν ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα αποσιωπητικά...

"3 ώρες... Λίγες σε σύγκριση με ένα μήνα αναμονής, τώρα όμως φαίνονται αιώνας...
Κατάστρωμα...Κόσμος όρθιος, καθισμένος, ξαπλωμένος...Οικογένειες, παρέες, μεμονωμένα άτομα...Τόσο διαφορετικοί μα όλοι περιμένουν να τελειώσει το ταξίδι...

Προορισμός μου ένα νησί σαν όλα τ'άλλα μέχρι πρόσφατα... Άγνωστο... Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει...Είναι σαν να μου ανοίγεται ένας νέος κόσμος...Κόσμος μαγικός, γεμάτος εκπλήξεις, που με καλεί να τον εξερευνήσω...Τα γαλανά νερά του, τις κρυφές παραλίες με χρυσές αμμουδιές και το δροσερό αεράκι στην κορυφή του βουνού...

Καθώς το πλοίο διασχίζει την απέραντη θάλασσα κοιτάω τα νερά... Άραγε ποια μυστικά κρύβει ο βυθός? Άθελα το μυαλό μου πάει σε μύθους για βυθισμένα καράβια, θησαυρούς, πειρατές και τα θαλάσσια τέρατα...Το αεράκι δροσίζει το πρόσωπό μου κάνοντάς με να νιώθω μια απίστευτη ελευθερία!

Προσπαθώ να δω τη στεριά στον ορίζοντα αλλά το μόνο που βλέπω είναι το απέραντο γαλάζιο όπου και να κοιτάξεις και κάπου - κάπου κάνα πλοίο να περνάει.

Είναι υπέροχο να ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει κάπου εκεί, πίσω από την θάλασσα, χιλιόμετρα μακρυά. Αυτό το συναίσθημα με γεμίζει χαρά και θέληση να πετάξω πάνω από την θάλασσα, να γίνω η ανάσα της, να φτάσω στο παράθυρό του και να ψιθυρίσω "Σ'αγαπώ" στον άγγελο που κοιμάται κάτω από τα λευκά σεντόνια. Θέλω να μετατραπώ σε ηλιαχτίδα, να αγγίξω και να ζεστάνω το μάγουλό του... Και όταν ξυπνήσει το τραγούδι του ανέμου να του μεταδώσει λόγια αγάπης και να του πει ένα παραμύθι...

Αργά ή γρήγορα το ταξίδι θα φτάσει στο τέλος του και εγώ στον προορισμό μου... Μελαγχολώ αλλά η σκέψη των ημερών που έρχονται φέρνει αμέσως το χαμόγελο στα χείλη μου..."

2 σχόλια:

Στρατης είπε...

Ματια μου, να το γνωριζεις ...

Σε οποια θαλασσα και αν ταξιδευεις, με οποιο καραβι, με οποιονδηποτε καιρο, θα ειμαι παντα διπλα σου. Παντα...

Sunshine είπε...

Με εσένα συνταξιδιώτη δεν φοβάμαι καμιά φουρτούνα γιατί ξέρω πως πάντα θα υπάρχει ένα ήσυχο λιμάνι να αράξω!