Καλοκαίρι... Εποχή χαράς και ξεγνοιασιάς. Υποτίθεται... Από παιδί ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Τέλειωναν τα μαθήματα και πηγαίναμε με την μικρή μου στην γιαγιά μας μέχρι να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία. Σαν απελευθέρωση από τα "μη" και τα "όχι" της ζωής στην πόλη. Το σπίτι ήταν τεράστιο (έτσι μου φαινόταν τουλάχιστον), με πολλά δωμάτια, μικρά και μεγάλα. Γύρω υπήρχε ένας ξύλινος, πράσινος φράχτης με μια μικρή πόρτα που πάντα έτριζε. Θυμάμαι και τον ήχο που έκανε το χερούλι όταν το άνοιγε κάποιος απ'εξω και τα σκυλιά άρχιζαν να γαβγίζουν. Από εκεί ξεκινούσε ένα στενό δρομάκι πλαισιωμένο με τριαντάφυλλα που είχε φυτέψει η θεία μου όταν ήταν στην εφηβεία. Οδηγούσε στην αυλή. Και η αυλή - απέραντη! Με εκείνη την καρυδιά στη μέση να απλώνει τα κλαδιά της προσφέροντας δροσιά τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα. Και τα καρύδια που μας άρεσε να τα σπάμε όσο ήταν ακόμα πράσινα και βάφανε τα χέρια σε καφε-κίτρινο χρώμα που δεν έβγαινε για μέρες. Και το κιόσκι λίγο παραπέρα, στεφανωμένο με σταφύλια που ποτέ δεν είδα να ωριμάζουν. Είχα πέσει από τα κάγκελα και άνοιξα το κεφάλι μου σε μια πέτρα. Από τότε μάλλον με δέρνει η τρέλα. Πίσω από το κιόσκι ξεκινούσε το βασίλειο της γιαγιάς. Ένας λαχανόκηπος που έχεις την αίσθηση πως δεν έχει τέλος. Όλα περιποιημένα, ξεχορταριασμένα και ποτισμένα. Το καλύτερό μου ήταν να σκαρφαλώνω στα κλαδιά της λευκής κερασιάς και να τρώω με το κιλό τους καρπούς. Ο κήπος κατέβαινε σε ένα μικρό ριάκι όπου ψαρεύαμε για βατράχια και κάτι άλλα περίεργα ζωντανά που για κάποιο λόγο τα λέγαμε γαρίδες :P

Ήταν όμορφα, δεν σκεφτόσουν τίποτα. Ξυπνούσες το πρωί με την μυρωδιά από αυγόφετες της γιαγιάς και τους ήχους από την κουζίνα και το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να βρεις το παιδικό σου παρεάκι και να σκαρφιστείτε κάτι καινούριο, παράτολμο. Στο διπλανό σπίτι έμενε και εκείνο το αγοράκι που μου άρεζε και το έπαιζα αγοροκόριτσο για να με κάνει παρέα. Και εκείνο μου έδενε τα κορδόνια, μιας και δεν τα κατάφερνα ποτέ μόνη μου.

Έχουν περάσει χρόνια, δεν έχω ιδέα πως είναι τώρα εκείνο το σπίτι, δεν έχω πάει σχεδόν δέκα χρόνια. Μαθαίνω ότι τη καρυδιά την έκοψε ο θείος μου επειδή οι ρίζες τις άρχισαν να χαλάνε τα θεμέλια του σπιτιού. Ο ξύλινος φράχτης αντικαταστάθηκε από μεταλλική περίφραξη και η γιαγιά είναι πλέον πολύ μεγάλη για να φροντίζει τον κήπο.

Και κάπως έτσι έρχεται ο χειμώνας. Ο αέρας μυρίζει αλλιώς και τα πρωινά δεν θέλω να σηκωθώ από το ζεστό κρεβάτι. Και πως να σηκωθώ, αφού το σπίτι είναι κρύο και έξω βρέχει. Καλοκαίρι... Εποχή χαράς και ξεγνοιασιάς. Υποτίθεται... Θέλω να ξεχάσω ότι υπήρξε φέτος. Γιατί αν το διαγράψω από τη μνήμη μου ίσως να αλλάξουν όλα. Να'σαι και πάλι μαζί μας. Δεν μπορώ και δεν θέλω να το πιστέψω ότι έφυγες. Και τώρα? Ποιος θα είναι ο γκρινιάρης στο MSN και θα μου λέει για τα αιώνια παράπονά του? Ποιος θα με μάθει ηλεκτρική? Ποιος θα είναι ο linux guru να μου λύνει ότι κολλήματα έχει το laptop μου. Ούτε τα coffeeshops του A'dam δεν προλάβαμε να γυρίσουμε... Και εκείνο το βιβλίο του Coelho κράτα το για να με θυμάσαι...

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ πέρσι τον Αύγουστο? Τότε που έβρεχε αστέρια? Υποτίθεται... Είχαμε καθίσει στην παραλία, εκεί, δίπλα στα καραβάκια και πίναμε μπύρες. Ακουγόταν κάποιο τραγούδι των Guns'n'Roses και είμασταν σε μια nirvana από τα ποτά που είχαμε πιει, από τη μουσική, από τα αστέρια που δεν είδαμε να πέφτουν.

Σε πήρα τηλέφωνο την παραμονή πρωτοχρονιάς για να έρθεις στο πάρτι μας. Θα ήταν όλοι οι καλοί! Θα περνούσαμε τέλεια. Είχες διάβασμα έλεγες, έπρεπε να τα περάσεις τα μαθήματα για να έρθεις να μου κάνεις παρέα στο A'dam... Και δεν σε πίεσα... Αν ήξερα ότι έχανα την τελευταία ευκαιρία να σε δω θα πήγαινα να σε πάρω προσωπικά... Αλλά...

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας... Αλλά αρνούμαι να το πιστέψω...

Καλοκαίρι... Εποχή χαράς και ξεγνοιασιάς. Υποτίθεται... Κάποτε ο καιρός κυλούσε αργά. Βασανιστικά αργά. Παρακαλούσα να περάσει το συντομότερο, για να μεγαλώσω. Και κάπου εκεί, στην πορεία, έχασα την μπάλα. Ούτε κατάλαβα πότε πέρασα την γραμμή. Την πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνω ένα βράδυ όταν βγήκαμε για διασκέδαση και ύστερα από 3 ώρες χορού έκατσα να ξεκουραστώ. Κάτι φαινόταν να μην είναι σωστό. Εγώ να κάτσω? Αφού εγώ χορεύω μέχρι το πρωί! Κάτι δεν πάει καλά. Που είναι οι αντοχές μου? Χμμμμ... Κάτι δεν πάει καλά!

Κάνω απελπισμένες προσπάθειες να γελάσω το χρόνο, να τον σταματήσω... Όμως εκείνος πάντα μου την φέρνει πισώπλατα. Ας μπορούσα να τον γυρίσω και να τον παγώσω στο Πέρσι...Στο πριν κλείσω τέταρτο του αιώνα... Σε εκείνη τη βραδυά με φίλους στην παραλία... Και να βρέχει αστέρια...Υποτίθεται...

Δεν είχα έμπνευση για τίποτα, ούτε και χρόνο. Ο καιρός ήταν άθλιος και με κατέθλιβε. Καθόμουν μέρες ολόκληρες φτιάχνοντας το πρωτοχρονιάτικο puzzle και χασομερώντας στο Facebook. Κάποια στιγμή είδα ένα post του Ξωτικού, ένα απόσπασμα από την ταινία του Disney, Mary Poppins. Δεν είχα δει ποτέ αυτή την ταινία, η μάλλον όχι την Disney εκδοχή της. Έβαλα το βιντεάκι να παίζει και περίμενα. Είδα μια κυρία να παριστάνει την Mary Poppins κάνοντας μαγικά κόλπα. Ομολογώ, δεν με συγκίνησε. Αλλά εγώ δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός κριτής. Έψαξα αμέσως στο YouTube την σοβιετική ταινία, εκείνη που την δείχνανε μια στα τόσα χρόνια στην τηλεόραση, και δεδομένου ότι τα DVD δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα, ήταν σχεδόν γιορτή για τα παιδιά.

Η ταινία γυρίστηκε το 83' αν δεν κάνω λάθος. Ένα από τα πολλά ξένα παραμύθια που προβλήθηκαν από παλιές τηλεοράσεις σε όλα τα σαλονάκια της χώρας. Δεν πρέπει να υπάρχει παιδί της ηλικίας μας που δεν έχει δει τη Κοκκινοσκουφίτσα, τον Μπουρατίνο (Ρώσικο παραμύθι, remake του Πινόκιο) και ένα σωρό ακόμα καταπληκτικές ταινίες για παιδιά. Πολλές φορές βασίζονταν σε ξένα παραμύθια όμως πάντα υπήρχαν στοιχεία που δεν υπάρχουν στα πρωτότυπα. Όταν κάποια στιγμή διάβασα την Mary Poppins δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω το έργο.

Αλλά το καλύτερο κομμάτι, νομίζω, ήταν η μουσική. Υπήρχαν μερικοί συνθέτες που γράφανε αποκλειστικά για παιδικές ταινίες και τα τραγούδια ήταν πραγματικά αριστουργήματα. Συγκεκριμένα, στην Mary Poppins του Mosfilm, πολλά κομμάτια έχουν έναν έντονο τζαζ χαρακτήρα, και το όλο σκηνικό έχει λίγο από musical. Και ο συνθέτης είναι ο Maxim Dunaevsky, άνθρωπος που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής του σοβιετικού κινηματογράφου.

Όσο για τους χαρακτήρες: η Mary Poppins του Disney μου δίνει την εντύπωση απλής γκουβερνάντας που κάνει και μερικά μαγικά. Ενώ στη συγκεκριμένη ταινία είναι μια περίεργη κυρία, αυστηρή αλλά και γλυκιά, μοντέρνα και παραδοσιακή ταυτόχρονα, με τα μαγικά της και τον τρόπο να μαγεύει τους γύρω της. Η Lady Perfection, όπως την αποκαλούν (Η μεροληψία στο full, το ξέρω :P)

Αλλά ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, νομίζω, είναι ο Mister Hey (Robertson). Έχω την αίσθηση ότι οι δημιουργοί της ταινίας εμπνεύστηκαν από τον Lennon. Γυαλιά, μαλλί, κιθάρα, χίπικο στυλάκι και ανεξάρτητη προσωπικότητα. Τυπικός Μοσχοβίτης φοιτητής εκείνης της εποχής. Φαντάζομαι έχει κάποιο κρυφό νόημα η παρουσία του στην ταινία. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είμαι καν σίγουρη ότι στο αρχικό παραμύθι υπάρχει αυτός ο χαρακτήρας.

Anyways, συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε, μιας και στο Youtube υπάρχει πλέων και με αγγλικούς υπότιτλους. Η μετάφραση μερικές φορές δεν είναι 100% σωστή, ειδικά στα τραγούδια, αλλά και πάλι είναι αρκετά καλή.

Εδώ είναι το link για το πρώτο μέρος

Και αυτά είναι τα δυο αγαπημένα τραγούδια:

Жил да был брадобрей

Ветер Перемен - Wind of change

Αααα, και μερικά άκυρα στην ταίνια, είναι η παρουσία πχ. στερεοφωνικού ή αυτοκινήτου με αριστερό τιμόνι. Αλλά, who cares, εδώ οι άνθρωποι πετάνε και τα σκυλιά μιλάνε, το τιμόνι θα μας πειράξει?! ;)