Το μαγικό νησί

Χρόνια τώρα σχεδίαζα αυτή την εκδρομή. Άκουγα από την μικρή τι ωραίο που είναι το μέρος, έβλεπα φωτογραφίες και ζήλευα στα κρυφά. Έτσι όταν φέτος είδα την ανακοίνωση για το International Capoeira Camp στο νησί δεν χρειάστηκε να το ξανασκεφτώ. Θα ήταν ο τέλειος συνδυασμός! Πήρα τηλέφωνο τη Lua και τα κανονίσαμε όλα σε 2 μέρες. Αποφάσισα πως θα έπαιρνα μόνο τα πιο βασικά, ούτε ζεστά ρούχα δεν πήρα καλά - καλά.

Το βράδυ της Πέμπτης πήραμε το τραίνο για Αλεξανδρούπολη και στις 7 το πρωί ήμασταν ήδη εκεί. Ύστερα από μερικές ώρες αναμονής πήραμε το καραβάκι για τη Σαμοθράκη, το νησί που αποδείχθηκε από τα πιο μαγικά σε όλο το Αιγαίο!

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα το αντικρίσαμε στον ορίζοντα. Όσο αυτό μεγάλωνε με έπιανε η αμφιβολία αν μπήκαμε στο σωστό καράβι. Θα δανειστώ τα λόγια του Κ.: "Φάγαμε ένα κρούσμα αρχικά, αφού στην κουβέντα εν πλω από τους παλαιότερους ακούσαμε ότι το νησί είναι μεστο δάσος και καταπράσινο. Όταν αντικρίσαμε μια έρημη βραχονησίδα κάτι δεν μας κολλούσε".

Κατεβήκαμε στο λιμάνι όπου ήδη μας περίμεναν capoeiristas που είχαν φτάσει την προηγούμενη μέρα. Παίξαμε μια δίωρη roda και ύστερα επιβιβαστήκαμε σε κάτι αγροτικά για να ανεβούμε προς το camping. Στο δρόμο επιτέλους είδαμε το πράσινο που ακούγαμε από όλους. Τελικά ανακαλύψαμε ότι το νησί είναι μαγικό. Παρουσιάζεται ως ξερονήσι για να απωθεί τους τουρίστες και υποδέχεται μόνο όσους είναι πραγματικά αποφασισμένοι να το επισκεφθούν. Για αυτά τα λίγα άτομα έχει φυλάξει τα πιο φανταστικά τοπία, παλαιά πλατάνια που 10 άτομα δεν φτάνουν για να τα αγκαλιάσουν, κρυστάλλινα νερά στους καταρράκτες, σκοτεινές και παγωμένες βάθρες, βαθιές σπηλιές, δροσερά ποταμάκια και φως... Απίστευτο φως, που διαπερνάει τα κλαδιά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γλυκιά, δροσερή και ζαλιστική, ιδανική για ξεκούραση!

Περάσαμε 4 μέρες γεμάτες ήλιο και θάλασσα, ποτό και φωτιά, ξενύχτι και μουσική, capoeira και μπάνια. Κάθε φορά που ένιωθες να σκας από τη ζέστη έφτανε μόνο να διασχίσεις την παραλία γεμάτη βότσαλα μεταξύ του camping και της θάλασσας και να βουτήξεις. Ήταν πραγματικά υπέροχο!

Το νησί αποδείχθηκε μαγικό και για άλλον λόγο. Στο λιμάνι μας περίμενε μεγάλη έκπληξη. Μόλις κατεβήκαμε είδα δυο μπλε μάτια να με κοιτάνε χωρίς να με αναγνωρίζουν πίσω από τα γυαλιά ηλίου μου. "Δεν είναι δυνατόν! Η Zangada είναι!!!" και έτρεξα να αγκαλιάσω τη φίλη μου που είχα να τη δω από πέρσι τον Αύγουστο! Στεκόμασταν και οι τρεις αγκαλιασμένες, Zangada, Lua και Mulher Maravilha, το τρελό παρεάκι της προπέρσινης προπόνησης και με το ζόρι συγκρατούσαμε τα δάκρυα!

Tις μέρες που ακολούθησαν γνωρίσαμε πολλά παιδιά, όλοι διαφορετικοί, ο καθένας με την προσωπικότητά του. Ανάβαμε φωτιές και πίναμε κρασί μέχρι το πρωί. Οι μέρες ήταν γεμάτες κέφι, τραγούδι και προπονήσεις ενώ τις νύχτες ακούγαμε reggae μέχρι τα χαράματα κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα ελεύθερο camping. Περίμενα αρκετά πιο δύσκολη την εμπειρία, παρόλο που πάω οργανωμένο camping κάθε χρόνο. Παραδόξως το απόλαυσα! Ποτέ δεν με ενόχλησε λιγότερο το παγωμένο νερό και η παντελή απουσία ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ αρκετά γρήγορα συνήθισα την αλμύρα στο δέρμα και τα μαλλιά μου. Το μόνο πραγματικά ενοχλητικό που συναντήσαμε ήταν τα κουνούπια, τα οποία τολμώ να πω ήταν πιο αιμοβόρα από οπουδήποτε. Μας επιτίθενταν με τη δύση του ηλίου, λες και ήταν φανταστικά τέρατα, και δεν μας άφηναν σε ησυχία μέχρι το επόμενο πρωί!

Στην αρχή του μονοπατιού για τον "Φονιά" ανακαλύψαμε μια φοβερή ταβέρνα, τοποθετημένη κάτω από τα πλατάνια. Ένιωθες να βρίσκεσαι σε παραμυθένιο δάσος. Μικρά και μεγάλα ξύλινα τραπεζάκια εδώ και εκεί, χειροποίητα φωτιστικά πάνω από τα κεφάλια μας και απίστευτα άνετες αιώρες κρεμασμένες ανάμεσα στα δέντρα. Έτρωγες την φημισμένη ομελέτα (!!!) και ύστερα άραζες στην αιώρα για χαλάρωμα. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας εξωτικός άντρας να σου κάνει αέρα με ένα φοινικόφυλλο! :P

  
Όταν ήρθε η Δευτέρα στεναχωριόμουν πολύ που έπρεπε να φύγουμε. Μόλις που είχα προλάβει να πιω από το μαγικό φίλτρο που μας ετοίμασε το νησί, όμως αυτές οι λίγες σταγόνες ήταν αρκετές για να με κάνουν να το ερωτευτώ για πάντα!

Κάναμε autostop στο δρόμο για το λιμάνι και εγώ παρακαλούσα να μη μας πάρει κανείς και να χάσουμε το καράβι προκειμένου να μείνουμε μια μέρα παραπάνω. Και οι ευχές μου σχεδόν εισακούστηκαν! Φτάσαμε στο λιμάνι 5 λεπτά πριν την αναχώρηση και δεν είχαμε εισιτήρια!Στο πρακτορείο μας είπαν ότι το καράβι είναι γεμάτο και δεν μας άφηναν να μπούμε. Xαιρόμουν και νευρίαζα ταυτόχρονα. Αφενός είχαμε φτάσει εγκαίρως οπότε θα ήταν κρίμα να μη μπαίναμε μέσα, αφετέρου ήθελα τόσο να μείνουμε λίγο ακόμα! Τελικά το σπίρτο ο Κ. έβγαλε εισιτήρια για μετά από 3 μέρες και πήγαμε να επιβιβαστούμε με την ελπίδα ότι κανείς δεν θα πρόσεχε την ημερομηνία, όπως και έγινε.

Ανέβηκα στο κατάστρωμα και κοιτούσα το νησί να απομακρύνεται. Τι περίεργο, πλέον δεν έμοιαζε με ξερονήσι, ήταν καταπράσινο. Σχεδόν μπορούσα να ακούσω τους θορύβους από τους 250 (!) καταρράκτες! Περίμενα να χαθεί εντελώς στον ορίζοντα και απομακρύνθηκα από την κουπαστή. Κάθισα σε μια γωνιά του καταστρώματος και έκλεισα τα μάτια. Από αυτή την στιγμή άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο ταξίδι, το ταξίδι της επιστροφής στο μαγικό νησί.