Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009


Νύχτα... Βγαίνουν στην παραλία και απομακρύνονται από την φασαρία του beach bar. Περπατάνε ώσπου οι ήχοι της μουσικής ίσα που φτάνουν στα αυτιά τους. Μαζεύουν ξύλα και ανάβουν φωτιά. Σκύβουν και οι δύο και φυσάνε εναλλάξ για να δυναμώσει η φλόγα. Κάθονται στην αμμουδιά και κοιτάνε τη φωτιά σιωπηλά. Ακούνε το κύμα να σκάει λίγο πιο κάτω. Εκείνη πετάει βότσαλα στην θάλασσα και χαμογελάει κρυφά ακούγοντάς τα να πέφτουν στο νερό. Νιώθει λίγο άβολα με την παρουσία εκείνου του άγνωστου άντρα στο πλευρό της. Εκείνος αντιλαμβάνεται την σημασία της σιωπής της και προσπαθεί να την κάνει να νιώσει πιο άνετα. Της διηγείται ιστορίες φανταστικές. Αυτή που της αρέσει περισσότερο μιλάει για μια γυναίκα που είχε πεθάνει και ο αγαπημένος της κατέβηκε στον κάτω κόσμο για να την κλέψει από τον Χάρο. Της δείχνει τους αστερισμούς του μυθικού ζευγαριού. Η νύχτα μοιάζει σαγηνευτική και εκείνη αφήνει την φωνή του άντρα να την παρασύρει. Ξαπλώνουν και κοιτάνε τα αστέρια. Ο μαύρος ουρανός τους σκεπάζει και η σελήνη τους παρακολουθεί από ψηλά. Εκείνος της δείχνει το milky way, κάτι που νόμιζε πως ήταν δημιούργημα φαντασίας των αθεράπευτα ρομαντικών υπάρξεων. Τελικά όμως υπάρχει! Σαν ένα ασημογκρίζο πέπλο ριγμένο στο σκοτεινό ουρανό στολισμένο με μικρές πλατινένιες στάλες των αστεριών. Εκείνη χαμογελάει. Δεν ξέρει τίποτα για τα αστέρια και την αιχμαλωτίζουν τα λόγια του. Εκείνος μιλάει αργά και όμορφα, με μικρές παύσεις ανάμεσα στις προτάσεις. Λέει πως τα αστέρια ενώ φαίνεται να είναι κοντά τελικά δεν επηρεάζουν καθόλου το ένα το άλλο. Ακούγεται λυπημένος. Εκείνη θέλει να του πει ότι θα ήθελε να την επηρέαζε, να μην ήταν σαν τα αστέρια. Όμως σωπαίνει. Ακούει τα λόγια του με προσοχή και ταξιδεύει...

Η φλόγα σβήνει και εκείνος ρίχνει και άλλα ξύλα. Η κοπέλα ακουμπάει το κεφάλι της στα γόνατά του και σχεδόν γουργουρίζει σαν μικρή γατούλα όταν εκείνος ανακατεύει τα μαλλιά της. Σύντομα αποκοιμιέται στην αγκαλιά του ενώ εκείνος συνεχίζει να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Συνεχίζει να χαμογελάει ακόμα και στον ύπνο της. Αισθάνεται μια απερίγραπτη γαλήνη, σαν να επιστρέφει η χαμένη αθωότητά της...Τίποτα δεν φαίνεται να την ενοχλεί.

Ξυπνάει όταν ο ουρανός έχει αρχίσει να ανοίγει. Μια ελαφριά ομίχλη έχει απλωθεί παντού. Κάπου στον ορίζοντα μπορείς να μαντέψεις το πρώτο φως της αυγής. Η φωτιά έχει σχεδόν σβήσει και εκείνη αρχίζει να κρυώνει. Ο άντρας έχει αποκοιμηθεί και εκείνος δίπλα της. Συνειδητοποιεί ότι όλη την ώρα κοιμόταν με το κεφάλι της πάνω στο μπράτσο του. Θα πρέπει να έχει μουδιάσει. Προσπαθεί να τον ξυπνήσει σιγά όμως εκείνος δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Αγγίζει με τις άκρες τον δαχτύλων της το μάγουλό του. Εκείνος χαμογελάει μέσα από τον ύπνο του. Τον σπρώχνει απαλά στον ώμο και του ψιθυρίζει σιγανά στο αυτί να ξυπνήσει. Εκείνος ανοίγει τα μάτια του απότομα, φαίνεται να μην καταλαβαίνει που βρίσκεται. Του δίνει χρόνο να ξυπνήσει εντελώς και ύστερα αρχίζουν να ανηφορίζουν το λοφάκι πίσω από την παραλία. Λίγο πριν χωρίσουν εκείνος την τραβάει στην αγκαλιά του και της δίνει ένα γλυκό φιλί στο λαιμό. Τα χείλη του ίσα που αγγίζουν το δέρμα της. Στις πρώτες πρωινές ακτίνες στέκονται αγκαλιασμένοι. Της ψιθυρίζει ένα "Ευχαριστώ" ακουμπώντας τα χείλη του στον κρόταφό της. Εκείνη του απαντάει από μέσα της "Σε ευχαριστώ και εγώ για την υπέροχη νύχτα που μου χάρισες"... Ύστερα χάνεται στην ομίχλη...

Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Το μαγικό νησί


Χρόνια τώρα σχεδίαζα αυτή την εκδρομή. Άκουγα από την μικρή τι ωραίο που είναι το μέρος, έβλεπα φωτογραφίες και ζήλευα στα κρυφά. Έτσι όταν φέτος είδα την ανακοίνωση για το International Capoeira Camp στο νησί δεν χρειάστηκε να το ξανασκεφτώ. Θα ήταν ο τέλειος συνδυασμός! Πήρα τηλέφωνο τη Lua και τα κανονίσαμε όλα σε 2 μέρες. Αποφάσισα πως θα έπαιρνα μόνο τα πιο βασικά, ούτε ζεστά ρούχα δεν πήρα καλά - καλά.


Το βράδυ της Πέμπτης πήραμε το τραίνο για Αλεξανδρούπολη και στις 7 το πρωί ήμασταν ήδη εκεί. Ύστερα από μερικές ώρες αναμονής πήραμε το καραβάκι για τη Σαμοθράκη, το νησί που αποδείχθηκε από τα πιο μαγικά σε όλο το Αιγαίο!

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα το αντικρίσαμε στον ορίζοντα. Όσο αυτό μεγάλωνε με έπιανε η αμφιβολία αν μπήκαμε στο σωστό καράβι. Θα δανειστώ τα λόγια του Κ.: "Φάγαμε ένα κρούσμα αρχικά, αφού στην κουβέντα εν πλω από τους παλαιότερους ακούσαμε ότι το νησί είναι μεστο δάσος και καταπράσινο. Όταν αντικρίσαμε μια έρημη βραχονησίδα κάτι δεν μας κολλούσε".


Κατεβήκαμε στο λιμάνι όπου ήδη μας περίμεναν capoeiristas που είχαν φτάσει την προηγούμενη μέρα. Παίξαμε μια δίωρη roda και ύστερα επιβιβαστήκαμε σε κάτι αγροτικά για να ανεβούμε προς το camping. Στο δρόμο επιτέλους είδαμε το πράσινο που ακούγαμε από όλους. Τελικά ανακαλύψαμε ότι το νησί είναι μαγικό. Παρουσιάζεται ως ξερονήσι για να απωθεί τους τουρίστες και υποδέχεται μόνο όσους είναι πραγματικά αποφασισμένοι να το επισκεφθούν. Για αυτά τα λίγα άτομα έχει φυλάξει τα πιο φανταστικά τοπία, παλαιά πλατάνια που 10 άτομα δεν φτάνουν για να τα αγκαλιάσουν, κρυστάλλινα νερά στους καταρράκτες, σκοτεινές και παγωμένες βάθρες, βαθιές σπηλιές, δροσερά ποταμάκια και φως... Απίστευτο φως, που διαπερνάει τα κλαδιά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γλυκιά, δροσερή και ζαλιστική, ιδανική για ξεκούραση!



Περάσαμε 4 μέρες γεμάτες ήλιο και θάλασσα, ποτό και φωτιά, ξενύχτι και μουσική, capoeira και μπάνια. Κάθε φορά που ένιωθες να σκας από τη ζέστη έφτανε μόνο να διασχίσεις την παραλία γεμάτη βότσαλα μεταξύ του camping και της θάλασσας και να βουτήξεις. Ήταν πραγματικά υπέροχο!

Το νησί αποδείχθηκε μαγικό και για άλλον λόγο. Στο λιμάνι μας περίμενε μεγάλη έκπληξη. Μόλις κατεβήκαμε είδα δυο μπλε μάτια να με κοιτάνε χωρίς να με αναγνωρίζουν πίσω από τα γυαλιά ηλίου μου. "Δεν είναι δυνατόν! Η Zangada είναι!!!" και έτρεξα να αγκαλιάσω τη φίλη μου που είχα να τη δω από πέρσι τον Αύγουστο! Στεκόμασταν και οι τρεις αγκαλιασμένες, Zangada, Lua και Mulher Maravilha, το τρελό παρεάκι της προπέρσινης προπόνησης και με το ζόρι συγκρατούσαμε τα δάκρυα!

Tις μέρες που ακολούθησαν γνωρίσαμε πολλά παιδιά, όλοι διαφορετικοί, ο καθένας με την προσωπικότητά του. Ανάβαμε φωτιές και πίναμε κρασί μέχρι το πρωί. Οι μέρες ήταν γεμάτες κέφι, τραγούδι και προπονήσεις ενώ τις νύχτες ακούγαμε reggae μέχρι τα χαράματα κάτω από τον έναστρο ουρανό.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα ελεύθερο camping. Περίμενα αρκετά πιο δύσκολη την εμπειρία, παρόλο που πάω οργανωμένο camping κάθε χρόνο. Παραδόξως το απόλαυσα! Ποτέ δεν με ενόχλησε λιγότερο το παγωμένο νερό και η παντελή απουσία ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ αρκετά γρήγορα συνήθισα την αλμύρα στο δέρμα και τα μαλλιά μου. Το μόνο πραγματικά ενοχλητικό που συναντήσαμε ήταν τα κουνούπια, τα οποία τολμώ να πω ήταν πιο αιμοβόρα από οπουδήποτε. Μας επιτίθενταν με τη δύση του ηλίου, λες και ήταν φανταστικά τέρατα, και δεν μας άφηναν σε ησυχία μέχρι το επόμενο πρωί!


Στην αρχή του μονοπατιού για τον "Φονιά" ανακαλύψαμε μια φοβερή ταβέρνα, τοποθετημένη κάτω από τα πλατάνια. Ένιωθες να βρίσκεσαι σε παραμυθένιο δάσος. Μικρά και μεγάλα ξύλινα τραπεζάκια εδώ και εκεί, χειροποίητα φωτιστικά πάνω από τα κεφάλια μας και απίστευτα άνετες αιώρες κρεμασμένες ανάμεσα στα δέντρα. Έτρωγες την φημισμένη ομελέτα (!!!) και ύστερα άραζες στην αιώρα για χαλάρωμα. Το μόνο που έλειπε ήταν ένας εξωτικός άντρας να σου κάνει αέρα με ένα φοινικόφυλλο! :P


  
Όταν ήρθε η Δευτέρα στεναχωριόμουν πολύ που έπρεπε να φύγουμε. Μόλις που είχα προλάβει να πιω από το μαγικό φίλτρο που μας ετοίμασε το νησί, όμως αυτές οι λίγες σταγόνες ήταν αρκετές για να με κάνουν να το ερωτευτώ για πάντα!



Κάναμε autostop στο δρόμο για το λιμάνι και εγώ παρακαλούσα να μη μας πάρει κανείς και να χάσουμε το καράβι προκειμένου να μείνουμε μια μέρα παραπάνω. Και οι ευχές μου σχεδόν εισακούστηκαν! Φτάσαμε στο λιμάνι 5 λεπτά πριν την αναχώρηση και δεν είχαμε εισιτήρια!Στο πρακτορείο μας είπαν ότι το καράβι είναι γεμάτο και δεν μας άφηναν να μπούμε. Xαιρόμουν και νευρίαζα ταυτόχρονα. Αφενός είχαμε φτάσει εγκαίρως οπότε θα ήταν κρίμα να μη μπαίναμε μέσα, αφετέρου ήθελα τόσο να μείνουμε λίγο ακόμα! Τελικά το σπίρτο ο Κ. έβγαλε εισιτήρια για μετά από 3 μέρες και πήγαμε να επιβιβαστούμε με την ελπίδα ότι κανείς δεν θα πρόσεχε την ημερομηνία, όπως και έγινε.

Ανέβηκα στο κατάστρωμα και κοιτούσα το νησί να απομακρύνεται. Τι περίεργο, πλέον δεν έμοιαζε με ξερονήσι, ήταν καταπράσινο. Σχεδόν μπορούσα να ακούσω τους θορύβους από τους 250 (!) καταρράκτες! Περίμενα να χαθεί εντελώς στον ορίζοντα και απομακρύνθηκα από την κουπαστή. Κάθισα σε μια γωνιά του καταστρώματος και έκλεισα τα μάτια. Από αυτή την στιγμή άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο ταξίδι, το ταξίδι της επιστροφής στο μαγικό νησί.


Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Οι θησαυροί μου


Πόσους θησαυρούς χωράει ένα κουτί από παπούτσια? Εντελώς τυχαία ανακάλυψα ότι χωράει αμέτρητους! Κάτι έψαχνα στα κάτω ράφια της βιβλιοθήκης μου και ξαφνικά είδα ένα κουτί, πολύ άχαρο. Στο καπάκι έγραφε με άτσαλα κεφαλαία γράμματα "ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ". Παίζει να μην είχε ανοιχτεί από την μετακόμισή μας πριν από 4-5 χρόνια. Σήκωσα το καπάκι αργά. Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν προσπαθούσα να μαντέψω κατά κάποιον τρόπο τι θα βρω μέσα, σαν να έπαιζα παιχνίδι με τον εαυτό μου. Όμως ότι και να είχα στο μυαλό μου, σίγουρα αυτά που βρήκα μέσα ήταν απείρως περισσότερα. Το κουτί περιείχε περίπου 6 χρόνια της ζωής μου! Όλη την εφηβεία μου ουσιαστικά! Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν τα δύο παλιά μου ημερολόγια. Οι κλειδαριές ακόμα δούλευαν όμως τα κλειδιά λείπανε. Θυμήθηκα το παλιό κόλπο που χρησιμοποιούσα για να ανοίγω το ημερολόγιο της μικρής αδερφής μου. Αναζήτησα ένα τσιμπιδάκι για τα μαλλιά και ύστερα από λίγο σκάλισμα κατάφερα να ανοίξω και τις δύο! Θρίαμβος! Άρχισα να διαβάζω το πρώτο και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δεν το θυμόμουν ότι ήμουν τόσο θλιμμένο παιδί, μάλλον κανένας δεν με θυμόταν έτσι. Αλλά ακόμα και στην θλίψη μου πάντα ήμουν αισιόδοξη. Συνέχισα να διαβάζω και εικόνες περνούσαν μπροστά στα μάτια μου. Σχολικές τάξεις, εκδρομές, βόλτες, και οι τρεις μεγάλοι έρωτες του λυκείου. Τι έγινε, πως και πότε. Ονόματα, διάλογοι, σκέψεις... Όλα εκεί... Γραμμένα με προσοχή και λεπτομέρειες.

Πιο κάτω κάτι καρώ τετράδια από το γυμνάσιο ακόμα. Ανοίγω και μένω άφωνη. Είχα ξεχάσει ότι στα μαθήματα αντί να παρακολουθώ έγραφα ιστορίες και ποιήματα! Ιστορίες όμορφες, με μάγια και έρωτες. Ήμουν ονειροπόλα πολύ τελικά! Και να φανταστείς πάντα πίστευα πως πατάω γερά στη γη!

Βρήκα και μια κονκάρδα που είχα σουφρώσει από την παρέλαση που κάναμε δεν θυμάμαι σε ποια τάξη ακριβώς. 1ο Ε. Λ. Πολίχνης λέει επάνω.

Πιο κάτω 2 φωτογραφίες του Χρήστου. Μεγάααααλος έρως! Δυο χρόνια με ταλαιπώρησε χωρίς αποτέλεσμα! Τι ανώνυμα ραβασάκια, τι καρτούλες και αφιερώσεις αλλά τίποτα! Ανένδοτος! Δεν πειράζει, ακόμα και έτσι ήταν πολύ όμορφο. Ίσως η όλη ομορφιά να ήταν στην προσπάθεια κατάκτησης. Άλλωστε έχει σημασία το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Ακόμα πιο κάτω ένας λιλά φάκελος που μέσα περιέχει όλα τα γράμματα και τις καρτουλες από το Αστεράκι μου. Τα πάντα κρατημένα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα σημειώματα. Όλα εκεί μέσα μαζί με κάτι εισιτήρια ΚΤΕΛ προς Καλλιθέα από διακοπές που είχαμε πάει το 2003 και ένα φυλλάδιο με τα δρομολόγια.

Σκόρπια βραχιολάκια από κλωστές. Δείγμα από την κολόνια που φορούσε το παιδί που ήταν η πρώτη μου σχέση. Μερικές πέτρες και κοχύλια που ούτε θυμάμαι που τα μάζεψα. Εισιτήρια από κινηματογράφο και από διάφορες εκδρομές που είχα πάει, τις μισές κρυφά από τους γονείς μου. Τετράδια ολόκληρα όπου έγραφα τα μηνύματα που μου έστελνε ο δεύτερος μου έρωτας. Αυτοκόλλητα και ψεύτικα tattoo.Χαρτιά με διάφορα κείμενα που είχα προσπαθήσει να γράψω κατά καιρούς, άλλα τελειωμένα και άλλα όχι. Ένα μικροσκοπικό μπουκαλάκι με άμμο που είχα σκοπό να το κάνω κρεμαστό αλλά πάντα ανέβαλα...Πρώτη σπασμένη χορδή από την κιθάρα μου.

Σχεδόν στον πάτο βρήκα και μια σελίδα με ένα κείμενο γραμμένο με μολύβι. Θυμάμαι ότι το είχα γράψει στο καράβι για Μυτιλήνη, όσο περίμενα να φτάσω στο λιμάνι. Θυμάμαι ακόμα ότι ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να γράψω αλλά δεν είχα χαρτί. Έψαξα στην θήκη της κιθάρας μου και τράβηξα από το ντοσιέ με τις συγχορδίες μια σελίδα στην οποία αποτυπώθηκε μόνο ο τίτλος του τραγουδιού χωρίς να φαίνονται οι στίχοι. Kithara.vu - Ο μαύρος γάτος. Σελ 3 από 3. 19.07.04
Διάβασα το κείμενο δυο φορές... Σαν ένα μικρό ημερολογιάκι :) Από τότε φαινόταν ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα αποσιωπητικά...

"3 ώρες... Λίγες σε σύγκριση με ένα μήνα αναμονής, τώρα όμως φαίνονται αιώνας...
Κατάστρωμα...Κόσμος όρθιος, καθισμένος, ξαπλωμένος...Οικογένειες, παρέες, μεμονωμένα άτομα...Τόσο διαφορετικοί μα όλοι περιμένουν να τελειώσει το ταξίδι...

Προορισμός μου ένα νησί σαν όλα τ'άλλα μέχρι πρόσφατα... Άγνωστο... Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει...Είναι σαν να μου ανοίγεται ένας νέος κόσμος...Κόσμος μαγικός, γεμάτος εκπλήξεις, που με καλεί να τον εξερευνήσω...Τα γαλανά νερά του, τις κρυφές παραλίες με χρυσές αμμουδιές και το δροσερό αεράκι στην κορυφή του βουνού...

Καθώς το πλοίο διασχίζει την απέραντη θάλασσα κοιτάω τα νερά... Άραγε ποια μυστικά κρύβει ο βυθός? Άθελα το μυαλό μου πάει σε μύθους για βυθισμένα καράβια, θησαυρούς, πειρατές και τα θαλάσσια τέρατα...Το αεράκι δροσίζει το πρόσωπό μου κάνοντάς με να νιώθω μια απίστευτη ελευθερία!

Προσπαθώ να δω τη στεριά στον ορίζοντα αλλά το μόνο που βλέπω είναι το απέραντο γαλάζιο όπου και να κοιτάξεις και κάπου - κάπου κάνα πλοίο να περνάει.

Είναι υπέροχο να ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει κάπου εκεί, πίσω από την θάλασσα, χιλιόμετρα μακρυά. Αυτό το συναίσθημα με γεμίζει χαρά και θέληση να πετάξω πάνω από την θάλασσα, να γίνω η ανάσα της, να φτάσω στο παράθυρό του και να ψιθυρίσω "Σ'αγαπώ" στον άγγελο που κοιμάται κάτω από τα λευκά σεντόνια. Θέλω να μετατραπώ σε ηλιαχτίδα, να αγγίξω και να ζεστάνω το μάγουλό του... Και όταν ξυπνήσει το τραγούδι του ανέμου να του μεταδώσει λόγια αγάπης και να του πει ένα παραμύθι...

Αργά ή γρήγορα το ταξίδι θα φτάσει στο τέλος του και εγώ στον προορισμό μου... Μελαγχολώ αλλά η σκέψη των ημερών που έρχονται φέρνει αμέσως το χαμόγελο στα χείλη μου..."