Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Diamonds and Rust



Πως τα φέρνει η ζωή και ξαφνικά μαθαίνεις για πρόσωπα του παρελθόντος που νόμιζες πως δεν θα ξανάκουγες ποτέ ξανά για αυτά... Αναμνήσεις...Νοσταλγείς τις ανέμελες μέρες όταν εκείνα που σου φαίνονταν βουνό εύχεσαι τώρα να ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματά σου. Όταν ερχόσουν Παρασκευή μεσημέρι από το σχολείο, πετούσες στη γωνία την σχολική σου τσάντα και φορώντας σταράκια με κόκκινα κορδόνια και τζιν σκισμένο στα γόνατα έφευγες για το άπειρο ακούγοντας τη μάνα σου να φωνάζει από πίσω "Πάλι δεν έφαγες μεσημεριανό?!". Τριγυρνούσες στα στενάκια της γειτονιάς, ροκ μπαλάντες στο walkman, χαμένη στις σκέψεις. Ανυπομονούσες για την πενθήμερη που θα πήγαινες με τα υπόλοιπα φιλαράκια στην Γ' λυκείου. Σχεδίαζες πως θα κατακτούσες εκείνο το ωραίο αγόρι που σου άρεζε από καιρό. Και το βράδυ που γυρνούσες κλειδωνόσουν στο δωμάτιό σου και έγραφες στο ημερολόγιο μέχρι να σε πάρει ο ύπνος... Πόσο αργά κυλούσε ο χρόνος...

Και να σου που πέρασε και η εκδρομή και οι πανελλήνιες και πλέον στέκεσαι μπροστά στην είσοδο του πανεπιστημίου με έναν τεράστιο κόκκινο φάκελο με την πολύτιμη βεβαίωση πρόσβασης μέσα. Αυτό το μαγικό χαρτάκι που ήταν το κλειδί σου για τον ολόκληρο φανταστικό κόσμο που λέγεται φοιτητική ζωή. Στέκεσαι λίγο χαμένη, με έναν κόμπο στο λαιμό, διστάζεις αλλά τελικά αποφασίζεις να χτυπήσεις την πόρτα του. Σφίγγεις τη γροθιά μέσα στην τσέπη σου, μπαίνεις δειλά-δειλά και σύντομα συνειδητοποιείς πως όλα είναι στο χέρι σου και πως τα κατάφερες περίφημα... Και εκεί αρχίζει... Καινούριος κόσμος, καινούριες παρέες, καινούρια ζωή. Ξενύχτια, κραιπάλες, εκδρομές, ταβερνάκια, μπαράκια, βόλτες ατέλειωτες στην παραλία, νύχτες με κιθάρες στα κάστρα, όλα γυρίζουν μπροστά στα μάτια σου χωρίς να καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνάνε. You are a dancin' queen! Πλέον, ούτε που θυμάσαι το αγόρι εκείνο που σου άρεζε κάποτε. Καινούριοι έρωτες, καινούρια φιλιά, χαμόγελα, χωρισμοί και δάκρυα. Τέσσερα χρόνια γεμάτα συγκινήσεις... Μόνο τα σταράκια σου και οι ροκ μπαλάντες (πλέον σε MP3) παραμένουν αναλλοίωτα.

Δεν έχεις προλάβει να καταλάβεις για πότε φόρεσες το καλό σου φορεματάκι και ανέβηκες στη σκηνή του αμφιθεάτρου τελετών να παραλάβεις το πτυχίο σου από τα χέρια του πρύτανη. Από κάτω οι δικοί σου σε καμαρώνουν και ψιθυρίζουν "Μπράβο το κορίτσι μας!" Και εσύ στέκεσαι εκεί και πάλι χαμένη με έναν κόμπο στο λαιμό όχι και τόσο σίγουρη πια για το τι κατάφερες τελικά...

Πιάνεις δουλειά σε μια μικρή εταιρία, εννοείται πως δουλεύεις υπερωρίες αλλά και άλλοι το ίδιο δεν κάνουν; Δεν είναι αυτό που είχες ονειρευτεί για τον εαυτό σου εκείνη τη πρώτη μέρα, μπροστά στην πόρτα της γραμματείας. Όλα γίνονται μια ρουτίνα, μια γκρίζα καθημερινότητα. Από' δω και πέρα κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα. Θα σηκώνεσαι κάθε πρωί να πας στο γραφείο, θα κουράζεσαι και στο τέλος του μήνα (ΑΝ είσαι τυχερή!) θα παίρνεις το μισθό σου ο οποίος θα εξαφανίζεται πριν πάρεις τον επόμενο. Θα πηγαίνεις και διακοπές στην Χαλκιδική μια βδομάδα κάθε Αύγουστο και μετά ξανά τα κεφάλια μέσα για έναν χρόνο. Θα νευριάζεις με την κίνηση στους δρόμους και την ουρά στην τράπεζα...

Μια μέρα γνωρίζεις έναν άντρα. Εκείνος, όχι ιδιαίτερα ωραίος με την κλασική κοιλίτσα του Έλληνα που έχει περάσει τα τριανταπέντε, αλλά τουλάχιστον σε κάνει να χαμογελάς λίγο περισσότερο. Μπορεί και να σ'αγαπάει με τον τρόπο του. Δουλεύει σε κάποια δημόσια υπηρεσία, σίγουρος μισθός δηλαδή. Όταν μετά από κάνα δυο χρόνια σου προτείνει να μείνετε μαζί δεν το σκέφτεσαι και πολύ, αφού δεν τον βρήκες τον πρίγκηπα τόσα χρόνια μάλλον θα συμβιβαστείς. Ούτως ή άλλως έχουν περάσει τα χρόνια... Δεν είσαι πια για μεγάλους έρωτες. Παίρνετε ένα στεγαστικό και αγοράζετε μικρό διαμερισματάκι κοντά στη δουλεία του. Τα βράδυα βλέπετε τηλεόραση. Από το παράθυρο της κουζίνας το μόνο που μπορείς να δεις είναι η απέναντι πολυκατοικία ενώ εκείνο του σαλονιού βγαίνει σε κεντρικό δρόμο με πολύ καυσαέριο και θόρυβο. Συνεχίζεις να δουλεύεις σε εκείνη την εταιρία, αλλά τώρα έχεις και έναν άντρα να φροντίσεις. Βλέπεις τις λίγες φίλες σου πιο σπάνια πλέον, έχεις παρατήσει και εκείνο το γυμναστήριο που πήγαινες κάποτε. Κάποια στιγμή ανακοινώνεις στους δικούς σου ότι παντρεύεσαι. Όλοι ξεφυσάνε με ανακούφιση. Καλείς όλες τις φίλες και τους συγγενείς σου και παριστάνεις πως είσαι ευτυχισμένη. Κάποιοι σε πιστεύουν...

Τα χρόνια περνάνε ακόμα πιο γρήγορα πλέον. Εκείνη η λευκή τούφα στα μαλλιά σου που κάποτε την θεωρούσες γοητευτική έχει επεκταθεί. Βάφεις τα μαλλιά σου κόκκινα, σαν να δίνεις χρώμα στην μουντή καθημερινότητα.

Ένα απόγευμα πετυχαίνεις στο ταμείο του σούπερ μάρκετ μια συμμαθήτριά σου. Βγαίνετε για καφέ, θυμάστε τα παλιά. Γυρνάς σπίτι θλιμμένη. Ψάχνεις σε κάτι μουχλιασμένες κούτες στο πατάρι, βρίσκεις του κουτί με τα λίγα πράγματα που έχεις κρατήσει από το σχολείο. Όλα είναι εκεί. Βάζεις την κασέτα με τις ροκ μπαλάντες να παίζει, διαβάζεις το παλιό σου ημερολόγιο. Σαν να μπήκες σε μηχανή του χρόνου και μεταφέρθηκες σε εκείνες τις ανέμελες μέρες όταν εκείνα που σου φαίνονταν βουνό εύχεσαι τώρα να ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματά σου. Θυμάσαι και το αγόρι το ωραίο που σου άρεζε κάποτε. Τι να κάνει άραγε; Ο άντρας σου γυρνώντας το βράδυ σε βρίσκει να κοιμάσαι στον καναπέ αγκαλιά με τα σταράκια σου...

We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust...


3 σχόλια:

Appelsinpigen είπε...

έτσι είναι...

κανείς δε μπορεί να ξεφύγει απ' τις αναμνήσεις του...αλλά και πάλι, πόσο μπορείς να πιαστείς απ' αυτές?

όλα αλλάζουν και άντε να προχωρήσεις μπροστά, αν κοιτάς πίσω...

Δεν κρύβω ότι το έκανα κι εγώ αυτό...
Έμπαινα παλιότερα πολύ συχνά στη διαδικασία... Να κοιτάω παλιές σημειώσεις και πράγματα παλιά... Τελικά, όμως, δε δίνουν τίποτε άλλο παρά μια γεύση του παρελθόντος.

Καλη μέρα γλυκό μου!!!

Sunshine είπε...

Εγώ αυτό που έχω παρατηρίσει είναι ότι όταν η ζωή σου είναι γεμάτη δε σου μένει χρόνος για αναμνήσεις. Όταν όμως βρίσκεσαι σε μια αδράνεια όλο και από κάπου θα τριπώσει η νοσταλγία και άντε να την ξεφορτωθείς μετά

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο σου!
Το κείμενο σου είναι ξυράφι...
Σε ευχαριστώ για τα έντονα συναισθήματα που μου χάρισες!
Μακάρι να καταφέρεις να ζεις έντονα την κάθε μέρα σου γιατί ο χρόνος τρέχει...
Να είσαι καλά!