Δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο πολύ με πληγώνεις… Δε ξέρω στ’αλήθεια τι με πληγώνει περισσότερο, η κουβέντα σου ή η σιωπή σου… Εκείνο το βλέμμα σου, το γεμάτο θυμό και περιφρόνηση… Και εγώ προσπαθώ και παλεύω με τα άγρια κύματα της διάθεσής σου… Και κάθε φορά που υψώνω τα μάτια μου για να σε αντικρίσω, βλέπω το βλέμμα σου σαν να συναντώ ένα τοίχος μπροστά μου και μάταια χτυπιέμαι πάνω του. Νιώθω τον πανικό να με καταβάλλει και να πνίγομαι… Αισθάνομαι τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Και το μόνο που με σπρώχνει μπροστά σε αυτόν τον αγώνα είναι η ελπίδα πως κάποια μέρα θα αντικρίσω ένα χαμόγελο αποδοκιμαστικό… Θέλω τόσο να σου αποδείξω πως μπορώ να τα καταφέρω, όμως μάταια. Έχουν ματώσει τα δάχτυλά μου, πιάνομαι από όπου μπορώ για να μη πέσω. Σύντομες κουβέντες, σχεδόν ανύπαρκτα χαμόγελα, σπάνια αγγίγματα...

Δεν θα δεις ποτέ πως η στάση σου με έχει κάνει όλα αυτά που πάντα φοβόμουν πως θα γίνω… Και αυτό είναι και το πιο λυπηρό από όλα, ότι τελικά άθελά μου και ίσως χωρίς να το θέλεις ούτε και εσύ κατάφερες να με κάνεις να σου μοιάσω. Χωρίς να το καταλάβω έφτασα στην κορυφή του τοίχου. Και τώρα; Παίρνω βαθιά ανάσα κλείνω τα μάτια και πέφτω στο κενό. Και όσο πέφτω σκέφτομαι πως για άλλη μια φορά σου αποδεικνύω πως μπορώ...