Ξύπνησα στην αγκαλιά σου. Το κεφάλι μου βαραίνει το μπράτσο σου και τα χέρια μου περασμένα γύρω από το σώμα σου. Τα μαλλιά μου ανακατεμένα με τα δικά σου, όπως και τα σώματά μας, μπλεγμένα μεταξύ τους. Χθες ξεχάσαμε να κλείσουμε τα στόρια και ο ανοιξιάτικος ήλιος έχει πλημμυρίσει όλο το δωμάτιο. Παρακολουθώ το πρόσωπό σου. Ξέρω κάθε χιλιοστό της εικόνας σου γιατί έχω περάσει αμέτρητα πρωινά σαν και αυτό βλέποντάς σε να κοιμάσαι. Κάθε φορά νιώθω να με γεμίζει τρυφερότητα, θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου μα φοβάμαι μη σε ξυπνήσω.

Προσεκτικά ξεγλιστράω από το κρεβάτι μας, φοράω μια ρόμπα και πάω στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Κοιτάω έξω από το παράθυρο όση ώρα χτυπάω τον αφρό με το κουταλάκι. Το παράθυρό μας βλέπει σε έναν μεγάλο κήπο όπου βγαίνουν και άλλα σπίτια, ολόιδια με το δικό μας. Ακούγεται το κελάιδισμα των πουλιών και κάπου στο βάθος διακρίνεις τους ήχους της πόλης που άργησε να ξυπνήσει μετά το χθεσινοβραδινό γλέντι. Φωνές και κουδουνίσματα από τα αμέτρητα ποδήλατα. Ένας από τους γείτονες κάθεται στο περβάζι και παρακολουθεί δυο παιδιά να παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους. Του χαμογελάω λίγο αμήχανα και μου ανταποδίδει το χαμόγελο.

Πίνω τον καφέ μου αργά με μεγάλες γουλιές. Δεν τον πέτυχα αλλά δεν με πειράζει. Στο μυαλό μου προσπαθώ να φτιάξω ένα σχέδιο για τη μέρα. Ακούω από την κρεβατοκάμαρα κάποιον θόρυβο, μάλλον ξύπνησες και εσύ. Σε δυο λεπτά βλέπω το κεφάλι σου να μπαίνει από την μισάνοιχτη πόρτα της κουζίνας. Έρχεσαι, με αγκαλιάζεις από την μέση και μου δίνεις ένα φιλί στο μάγουλο. Σε κοιτάω στα μάτια:

- Μ’αγαπάς;
- Σε λατρεύω!
- Πολύ;
- Άπειρα!
- Αλήθεια;
- Ναι.
- Πόσο;
- Ως τα αστέρια και ξανά πίσω!